انسان

انسان موجود عجیبی است .

در به اشتراک گذاشتن ترس ها و نگرانی ها و بدبختی های خود دست و دل بازتر است تا در به اشتراک گذاشتن امیدها و خوش ها و شادمانی ها.

لذت هم آغوشی را تنهایی تجربه  میکند اما درد تنهایی را برای دیگران غزل میسازد.

سکه ها را در خلوت می شمارد و وقتی رکود را  تجربه کرد در میانه هر جماعتی ، مظلومانه می پرسد شما هم مثل ما این روزها گرفتارید؟

انسان موجود عجیبی است .

در انتقال شیرینی هایش به دیگران بیشتر از انتقال تلخیها تردید میکند.

شاید سلامت در این روزگار بیش از آنکه نیازمند رژیم غذایی باشد نیازمند رژیم ارتباطی است.

اینکه با چه کسانی حرف میزنیم حرف چه کسانی را می شنویم و به چه کسانی اجازه می دهیم در اطراف ما بمانند.