بچه ها دوباره سلام! ببخشین مستقیم میرم سر اصل مطلب!! اینگاری بعضی از دوستامون دیرتر از بقیه می پذیرن
که ما رشد و تغییر کردیم و میخوان سایه ای از گذشته ما باشن تا راهی برای آینده
مون! اونا ترجیح میدن قضاوتهاشون در مورد ما درست در بیاد تا اینکه با تغییرات
بزرگِ خوب در اطراف ما شگفت زده بشن! انگاری بعضی از دوستامون با دیدن رشد و پیشرفت و امید ما
به آینده
خودشون رو متهم به تنبلی و بی تفاوتی
میبینن و دلسوزانه میکوشن تا ثابت کنن امید و رشد و پیشرفت، حتی اگه دروغ هم نباشه
لااقل ساده لوحی هست البته شاید به این دلیل جمله های بالا درست نباشن چون اونها دیگه دوستان ما
نیستن و اونها امروز فقط آشنایانی هستن که ما تاریخ انقضاشون رو فراموش کردیم.
برای کامل و بی نقص بودنمون، چه در دوستی و چه در شغل و چه در زندگیمون غم و حسرت و اندوه و نفرت در انتظار ما ریشه دارن!! اما اونی که در دنیای واقعی دوستی ها و شغل ها و زندگیها وجود داره مجموعه ای از زیبایی های دوست داشتنی و ناقص و شکننده هست! واقعیتی که پذیرش اون سخت و تلخ و گاهی پردرد هست اما فرصت لذت و رضایت و تجربه ی عمیق زندگی رو به ما باز میگردونه!