آخرین سه شنبه تیرماه تون به خیر و شادی!

سلاااام به همگی و روزتون بخیر. بچه ها، ما آدما دنیای عجیبی داریم! مادر بزرگم ادبیات مخصوص به خودشو داشت! یادمه که زبونش نمیچرخید و به کبریت میگفتش کربیت یا به همبرگر میگفت همبرگرد و یا به سطل میگفت سلط و وقتی واسه احوال پرسی زنگ میزد، میگفت زنگ زدم حالتو بگیرم!!! هیچوقت عادت نکردم به این جمله و بعدِ شنیدنش کلی میخندیدم و حالم خیلی خوب میشد، آخه زنگ زده بود حالمو بگیره ولی در اصل قصدش حال پرسیدن بود. بر عکسِ بعضی از آدما که تلفن میکنن یا مسیج میدن حالمونو بپرسن ولی حالمونو میگیرن و روزمونو خراب میکنن. آدمی مثه رودخونه س؛ هر چی عمیق‌تر باشه، آرومتره. انسانِ بزرگ به خودش سخت میگیره و انسان کوچیک به دیگران. انسان قوی از خودش محافظت میکنه و انسان قویتر از دیگران و قطعاً این قدرتو فقط میشه در پناه خدا داشت. هرکس که به او نزدیکتره، قدرتمندتر ، آرومتر و متواضع تر هستش و تابش نور خدا رو میشه تو تمامی جوانب زندگی ش دید.

آدمای بزرگ درباره ایده ها سخن میگن و آدمای متوسط  درباره چیزای معمولی و آدمای کوچیک پُشت سر دیگران حرف میزنن.
آدمای بزرگ درد دیگرانو دارن و آدمای متوسط  درد خودشونو دارن و آدمای کوچیک بی دردند.
آدمای بزرگ عظمت دیگرانو می بینن و آدمای متوسط  به دنبال عظمت خودشون هستن و آدمای کوچیک عظمت خودشونو تو تحقیر دیگران می بینن.
آدمای بزرگ به دنبال کسب حکمت هستند و آدمای متوسط  به دنبال کسب دانش و آدمای کوچیک به دنبال کسب سواد هستند.
آدمای بزرگ به دنبال طرح پرسشای بی پاسخ هستن و آدمای متوسط  پرسش هایی رو می پرسن که پاسخ دارن و آدمای کوچیک گمان میکنن که پاسخ همه پرسشارو میدونن.
آدمای بزرگ به دنبال خلق مسئله هستند و آدمای متوسط  به دنبال حل مسئله هستند و آدمای کوچیک مسئله ندارند.
آدمای بزرگ سکوت رو واسه سخن گفتن انتخاب میکنن و آدمای متوسط  گاه سکوت رو  بر سخن گفتن ترجیح میدن و آدمای کوچیک با سخن گفتن بسیار، فرصت سکوت رو از خودشون می گیرند.