!!!!!!

بار اولی را که بالاخره شرایط جور شد تا با او رو در رو بشم رو فراموش نمی‌کنم! چه ذوقی داشتم! هیجان تموم وجودم رو گرفته بود! بالاخره احساس با هم بودن را تجربه می‌کردیم! با اولین نفس ضربان قلبم اوج گرفت اونقدر که از تنفس هوایش سرگیجه گرفتم و نئشه شدم! انگار تو فضا بودم! تو اون روزهای آشنایی همه چیز این رابطه جذاب بود! برای درک احساس با هم بودن از هر فرصتی استفاده می‌کردم! گاهی حتی طاقتم طاق می‌شد و دنبال یه جای دِنج می‌گشتم تا دور از نگاه دیگران با هم نفسی تازه کنیم! درکنارش احساس کامل شدن می‌کردم! با او مقابل دوستانم احساس غرور می‌کردم مخصوصا دوستانی که قبل از من طعم چنین رابطه ای را چشیده بودند و ....... 

ادامه دارد ....... 

 به منظور مشاهده بقیه مطالب این پست به ادامه مطلب مراجعه فرمایید 

اما زمان گذشت و آن رابطه جذاب در پی عبور روزها ، هفته‌ها و سال‌ها به رنگ پریدگی و روزمرگی دچار شد‍! حالا دیگر از آن احساس یگانه ، آن تمایل دوسویه و لحظه‌های بکر وسکر آور خبری نیست! حالا دیگر تپش قلبی در کار نیست و ما هر دو دچار عادت تلخ با هم بودن شده‌ایم.

مدام از هم کلافه‌ایم! می‌دانم که همه آن حس غرور و دلبستگی از خامی و کنجکاوی جوانی‌ام ریشه می‌گرفت! از او کینه به دل دارم و او از من بیزار است! دوست و آشنا حتی غریبه‌ها معتقدند که دوران این رابطه به سر رسیده و باید جدا شویم! اما این حس لعنتی این که عادت کرده‌ایم به هم مدام ما را به سوی هم می‌کشد! بعد از هر بار کنار هم بودن از هم کلافه می‌شویم گاه حتی تحملم را از کف می‌دهم و پیش از آنکه رابطه پایان یابد زیر پا له اش می‌کنم! او هم کم نمی‌گذارد و بی‌محابا آزارم می‌دهد حتی به مرگی سخت تهدیدم می کند!  تلخکامی ، چشم‌های گود افتاده ، و افسوس برای پولی که تمام این سال‌ها خرجش کردم ته مانده این رابطه خاکستری است.

ولی دیگر خسته شدم! تمامش می کنم! ترکش می‌کنم! بعد از کشیدن این آخرین نخ ترکش می‌کنم.

هفته مبارزه با دخانیات گرامی باد.