پیرمردی ضعیف و پسرک

پیرمردی ضعیف و رنجور تصمیم گرفت با پسر و عروس و نوه ی چهارساله اش زندگی کند. دستان پیرمرد می لرزید،چشمانش تار شده بود و گام هایش مردد و لرزان بود. اعضای خانواده هر شب برای خوردن شام دور هم جمع می شدند اما دستان لرزان پدربزرگ و ضعف چشمانش خوردن غذا را تقریبا برایش مشکل می ساخت. نخود فرنگی ها از توی قاشقش قل می خوردند و روی زمین می ریختند، یا وقتی لیوان را می گرفت غالبا شیر از داخل آن به روی رومیزی می ریخت. پسر و عروسش از آن همه ریخت و پاش کلافه شدند.

پسر گفت: «باید فکری برای پدربزرگ کرد. به قدر کافی ریختن شیر و غذا خوردن پر سر و صدا و ریختن غذا بر روی زمین را تحمل کرده ام. پس زن و شوهر برای پیرمرد، در گوشه ای از اتاق میز کوچکی قرار دادند. در آنجا پیرمرد به تنهایی غذایش را می خورد، در حالی که سایر اعضای خانواده سر میز از غذایشان لذت می بردند و از آنجا که پیرمرد یکی دو ظرف را شکسته بود حالا در کاسه ای چوبی به او غذا می دادند. 

گهگاه آنها چشمشان به پیرمرد می افتاد و آن وقت متوجه می شدند هم چنان که در تنهایی غذایش را می خورد چشمانش پر از اشک است. اما تنها چیزی که این پسر و عروس به زبان می آوردند تذکرهای تند و گزنده ای بود که موقع افتادن چنگال یا ریختن غذا به او می دادند.

اما کودک چهارساله اشان در سکوت شاهد تمام آن رفتارها بود. یک شب قبل از شام مرد جوان پسرش را سرگرم بازی با تکه های چوبی دید که روی زمین ریخته بود. با مهربانی از او پرسید: «پسرم، داری چی می سازی؟»

پسرک هم با ملایمت جواب داد: «یک کاسه چوبی کوچک، تا وقتی بزرگ شدم با اون به تو و مامان غذا بدهم.» و بعد لبخندی زد و به کارش ادامه داد.

این سخن کودک آن چنان پدر و مادرش را تکان داد که زبانشان بند آمد و سپس اشک از چشمانشان جاری شد. آن شب مرد جوان دست پدر را گرفت و با مهربانی او را به سمت میز شام برد.

قدرت درک کودکان فوق العاده است. چشمان آنها پیوسته در حال مشاهده، گوشهایشان در حال شنیدن و ذهنشان در حال پردازش پیام های دریافت شده است. اگر ببینند که ما صبورانه فضای شادی را برای خانواده تدارک می بینیم، این نگرش را الگوی زندگی شان قرار می دهند.

امید و طمع

هارون الرشید یکی از خونخوارترین و هوسبازترین خلفای عباسی بود که حضرت امام موسی کاظم (ع) را به شهادت رساند. این حکایت هیچ گونه تأییدی بر عملکرد و شخصیت این فرد نیست بلکه تمرکز حکایت بر فرمایش رسول اکرم (ص) در مورد ویژگی انسان است.

هارون الرشید خواسته بود که هر کس رسول خدا (ص) را در طول عمرش دیده است نزد او بیاورند. بعد از مدتی، یک زن خیلی پیر را که به سختی راه می‌رفت نزد او آوردند.

هارون از پیرزن پرسید: «آیا تو خودت پیامبر را دیدی؟»

پیرزن جواب داد: «بله آقا!»

سپس پرسید آیا پیرزن گفته ای از پیامبر به یاد دارد، پیرزن گفت بله و گفت: «هنگامی که زمان پیری فرا می رسد دو چیز جوان می شوند، یکی امید و دیگری طمع.»

هارون از پیرزن تشکر کرد و به او یکصد دینار داد. پیرزن هم از هارون تشکر کرد و به بیرون از قصر برده شد. هنگام خروج از قصر، فکری به ذهنش رسید و خواهش کرد او را دوباره نزد هارون ببرند. وقتی برگشت، هارون پرسید: «چرا برگشتی پیرزن؟»

پیرزن گفت: «من فقط آمدم بپرسم پولی که به من دادید همین یک بار بود یا هر سال تکرار خواهد شد؟»

هارون فکر کرد: «عجب جمله ای پیامبر خدا (ص) فرمودند! این پیرزن با این حال و روز، هم امید به زندگی دارد و هم طمع پول بیشتر.» و بعد گفت: «نگران نباش، هر سال این پول به تو پرداخت خواهد شد.»

پیرزن هنگام خروج از قصر، آخرین نفس خود را کشید و از دنیا رفت.

زورگویی

همین چند روز پیش، پرستار بچه‌‌‌هایم را به اتاقم دعوت کردم تا با او تسویه حساب کنم. به او گفتم: «بنشینید، می‌‌‌‌دانم که دست و بالتان خالی است امّا رودربایستی دارید و آن را به زبان نمی‌‌‌آورید. ببینید، ما توافق کردیم که ماهی سی‌‌‌ روبل به شما بدهم، این طور نیست؟»

گفت: «چهل روبل.»

گفتم: «نه من یادداشت کرده‌‌‌‌ام، من همیشه به پرستار بچه‌‌هایم سی روبل می‌‌‌دهم. حالا به من توجه کنید. شما دو ماه برای من کار کردید.»

گفت: «دو ماه و پنج روز.»

گفتم: «دقیقاً دو ماه، من یادداشت کرده‌‌‌ام که می‌‌شود شصت روبل. البته باید نُه تا یکشنبه از آن کسر کرد. همان طور که می‌‌‌‌‌دانید یکشنبه‌‌‌ها مواظب بچه‌ها نبودید و برای قدم زدن بیرون می‌‌رفتید. سه تعطیلی.»

پرستار از خجالت سرخ شده بود و داشت با چین‌‌های لباسش بازی می‌‌‌کرد ولی صدایش در نمی‌‌‌آمد.

ادامه دادم: «سه تعطیلی، پس ما دوازده روبل را می‌‌‌گذاریم کنار. کولیا چهار روز مریض بود. آن روزها از او مراقبت نکردید و فقط مواظب وانیا بودید و دیگر این که سه روز هم شما دندان درد داشتید و همسرم به شما اجازه داد بعد از شام دور از بچه‌‌‌ها باشید. دوازده و هفت می‌‌شود نوزده. تفریق کنید. آن مرخصی‌‌‌ها؛ آهان، چهل و یک‌ ‌روبل، درسته؟»

چشم چپ پرستار قرمز و پر از اشک شده بود. چانه‌‌‌اش می‌‌لرزید. شروع کرد به سرفه کردن‌‌‌‌های عصبی. دماغش را پاک کرد و چیزی نگفت.

ادامه دادم: «و بعد، نزدیک سال نو شما یک فنجان و نعلبکی شکستید. دو روبل کسر کنید. فنجان قدیمی‌‌‌تر از این حرف‌‌‌ها بود، ارثیه بود، امّا کاری به این موضوع نداریم. قرار است به همه حساب‌‌‌‌ها رسیدگی کنیم. موارد دیگر: بخاطر بی‌‌‌‌مبالاتی شما کولیا از یک درخت بالا رفت و کتش را پاره کرد. 10 تا کسر کنید. همچنین بی‌‌‌‌توجهی‌تان باعث شد که کلفت خانه با کفش‌‌‌های وانیا فرار کند. شما می‌‌بایست چشم‌‌هایتان را خوب باز می‌‌‌‌کردید. برای این کار مواجب خوبی می‌‌‌گیرید. پس پنج تا دیگر کم می‌‌کنیم. در دهم ژانویه 10 روبل از من گرفتید.»

پرستار نجواکنان گفت: «من نگرفتم.»

گفتم: «امّا من یادداشت کرده‌‌‌ام. از چهل و یک، بیست و هفت تا برداریم، چهارده تا باقی می‌‌‌ماند. چشم‌‌‌هایش پر از اشک شده بود و بینی ظریف و زیبایش از عرق می‌‌‌درخشید. طفلک بیچاره!»

گفت: «من فقط مقدار کمی گرفتم.» در حالی که صدایش می‌‌‌لرزید ادامه داد: «من تنها سه روبل از همسرتان پول گرفتم! نه بیشتر.»

گفتم: «دیدی حالا چطور شد؟ من اصلاً آن را از قلم انداخته بودم. سه تا از چهارده تا به کنار، می‌‌‌کنه به عبارتی یازده تا، این هم پول شما سه‌‌‌تا، سه‌‌‌تا، سه‌‌‌تا . . . یکی و یکی.»

یازده روبل به او دادم با انگشتان لرزان آنرا گرفت و توی جیبش ریخت. به آهستگی گفت: «متشکّرم!»

جا خوردم، در حالی که سخت عصبانی شده بودم شروع کردم به قدم زدن در طول و عرض اتاق. پرسیدم: «چرا گفتی متشکرم؟»

گفت: «به خاطر پول.»

گفتم: «یعنی تو متوجه نشدی دارم سرت کلاه می‌‌گذارم؟ دارم پولت را می‌‌‌خورم؟ تنها چیزی که می‌‌‌توانی بگویی این است که متشکّرم؟»

گفت: «در جاهای دیگر همین مقدار را هم ندادند.»

گفتم: «آن‌‌ها به شما چیزی ندادند! خیلی خوب، تعجب هم ندارد. من داشتم به شما حقه می‌‌زدم، یک حقه‌‌‌ی کثیف. حالا من به شما هشتاد روبل می‌‌‌‌دهم. همه اش این جا توی پاکت برای شما مرتب چیده شده. ممکن است کسی این قدر نادان باشد؟ چرا اعتراض نکردید؟ چرا صدایتان در نیامد؟ ممکن است کسی توی دنیا این قدر ضعیف باشد؟»

لبخند تلخی به من زد که یعنی بله، ممکن است. بخاطر بازی بی‌‌رحمانه‌‌‌ای که با او کرده بودم عذر خواستم و هشتاد روبلی را که برایش خیلی غیرمنتظره بود، پرداختم.

برای بار دوّم چند مرتبه مثل همیشه با ترس گفت: «متشکرم!»

پس از رفتنش مبهوت ماندم و با خود فکر کردم: «در چنین دنیایی چقدر راحت می‌‌شود زورگو بود.»  

علی نصریان

هشتاد سالگی پستچی سینمای ایران

علی نصریان روز چهارشنبه (۱۵ بهمن/ ۴ فوریه ) هشتاد ساله شد و با نقش‌آفرینی در فیلم "گاو" ساخته داریوش مهرجویی در سال ۱۳۴۸ بر صحنه سینما ظاهر شد .

  

 

جهت مشاهده سایر تصاویر به ادامه مطلب مراجعه فرمایید  

مؤمن بی سواد و کافر باسواد

در سال ۱۹۹۴ پس از صدور  فتواى کفر توسط یکى از مفتیان إفراطى مصر علیه نجیب محفوظ ، نویسنده شهیر معاصر  مصری (۱۹۱۱-۲۰۰۶) و برنده جایزه نوبل ادبی (۱۹۸۸) ، یکی از جوانان “غیور و متعصب” چاقوی خود را در سینه نویسنده ۸۳ ساله فرو کرد. 

نجیب محفوظ از این سوء قصد جان سالم به در برد ، اما دو سال طول کشید تا بار دیگر توانست قلم به دست گیرد. 

محمد سلماوی ، نویسنده مصری ، پس از این رویداد با آن جوان به گفت‌ و گو نشست و نخست از او پرسید: “چرا به نجیب محفوظ  حمله کردی ؟”  

مرد جوان جواب داد: چون او کافر است. 

سلماوی پرسید: مطمئن هستی؟ مگر از او چیزی خوانده‌ای؟ 

و پسر جواب داده بود: ” پناه برخدا!  من خوشبختانه سواد ندارم تا این کفریات را بخوانم ”  

بازم هنرمندان

  

 

به منظور مشاهده سایر تصاویر مربوط به این پست به ادامه مطلب مراجعه فرمایید 

تصاویر قدیمی از تهران و مجلات و هنرمندان

 

  

به منظور مشاهده سایر تصاویر و با کیفیت خوب به ادامه مطلب مراجعه فرمایید 

تصاویری از هنرمندان اونوری

  

به منظور مشاهده سایر تصاویر مربوط به این پست و با کیفیت بهتر به ادامه مطلب مراجعه فرمایید 

الهیه - باغ موزه هنر

الهیه - باغ موزه هنر 

  

به منظور مشاهده سایر تصاویر و با کیفیت بهتر به ادامه مطلب مراجعه فرمایید 

مد‌های مدرن و سنتی در اسلام‌آباد پاکستان

مد‌های مدرن و سنتی در اسلام‌آباد پاکستان 

   

 

به منظور مشاهده سایر تصاویر و با کیفیت بهتر به ادامه مطلب مراجعه فرمایید 

شکیرا

شکیرا ، خواننده سرشناس موسیقی پاپ برای دومین بار مادر شده است. این ستاره ۳۷ ساله کلمبیایی پسر خود را روز جمعه ( ۳۰  ژانویه ) در کلینیکی در بارسلونا به دنیا آورد. شکیرا و شریک زندگی‌اش، پیکه ( ستاره تیم بارسلونا ) دو سال پیش برای نخستین بار صاحب فرزند شده بودند. اولین فرزند آنان نیز پسر بود که "میلان" نام دارد

 

ابراز علاقه های ظاهری

پسرگفت : دوستت دارم ، همه دنیا رو گشتم بهتر از تو پیدانکردم ...

دخترگفت : خوب گشتی؟
پسرگفت : بله
دخترگفت : اگر دوستم داشتی نمیگشتی ...

نتیجه : نمی توان به ابراز علاقه های ظاهری اعتماد کرد ...

لایق عشق

به کسی که تشنه ی عشق است دل نبند !

 به کسی که لایق عشق است دل ببند ...

چون تشنه ی عشق روزی سیراب خواهد شد...

و تورا تنها خواهد گذاشت...

تنهایی

صبر کردن گاهی معجزه می کند...
تنهایی هایتان را پیش فروش نکنید!
فصلش که برسد به قیمت می خرند...